AD-lezers werden opgeroepen hun favoriete arts in het zonnetje te zetten met een bloemetje. En daar werd massaal gehoor aan gegeven.
,Mijn overlevingskansen waren nihil, dus het is een geluk dat ik er nog ben'', zegt Ad Kroon (79) uit Hantum in Friesland. ,,Daarom wil ik dokter Jahrome bedanken. Hij heeft mijn leven gered.''
Kroon is een grote man met vrolijke rode wangen, maar vijf jaar geleden was dat wel anders. Een accuut aneurysma werd hem bijna fataal. ,,Ik was aan het tuinieren en werd plotseling vreselijk moe en voelde mijn benen niet meer.'' Vrouw Tineke sloeg alarm en Kroon werd naar het Medisch Centrum Leeuwarden vervoerd, waar hij met spoed werd geopereerd.
Dokter Abdelkarim Jahrome weet nog goed hoe dat verliep. ,,De overlevingskans was klein, want meneer Kroon was verzwakt en moest twee zeer grote spoedoperaties ondergaan. Daarom besloten we de tweede operatie via de lies te doen. Zoiets was hier nog niet eerder uitgevoerd.'' Volgens de vaatchirurg was het dan ook echt een teamprestatie. ,,Als de afdelingen hier niet op het hoogste niveau hadden samengewerkt, hadden we dit simpelweg niet kunnen doen.'' Kroon en Jahrome zien elkaar nog regelmatig voor controles, maar praten dan meer over hun gezamenlijke passie voor houtbewerking dan over die septemberdag in 2011.
Jahrome, lachend: ,,Deze man heeft mij zo geïnspireerd, dat ik nu zelf ook weer aan houtbewerking doe." De kwieke Ad Kroon geniet nu volop van het leven. ,,Als mijn vrouw en ik gaan fietsen, kijk ik om me heen en besef ik hoe bijzonder het is dat ik er nog ben. Dus maak wat van je leven. Je bent er maar één keer.''
Een dokter die eens niet betuttelt
De meeste dokters praten tegen je ouders in plaats van tegen jou, zegt Manon van der Hoeven (16) die een jaar geleden plots héél vaak in het ziekenhuis kwam.
Ze was hard van de ringen gevallen tijdens gymles. Helse pijn aan haar linkerarm, een ambulancerit in haar uppie, steriele kamers, witte jassen, een operatie. ,,Ik was best bang", zegt de Dordtse. In het enorme academische ziekenhuis in Rotterdam voelde ze zich ook niet meteen op haar gemak. Maar daar was Joost Colaris (40). De orthopedisch chirurg van het Erasmus MC zorgde er niet alleen voor dat ze haar zwaar beschadigde elleboog weer kon gebruiken, hij was ook gewoon een 'superdokter'. ,,Hij luisterde naar wat ik te zeggen had, keek nooit op de klok, maakte tekeningen om de ingreep uit te leggen en belde gerust een keer extra naar huis op om te vragen hoe het met mij ging.''
Vanzelfsprekend, vindt dokter Colaris, oftewel Joost. Maar dat Manon nu zo de moeite neemt om hem op deze manier te bedanken, doet hem wel wat. De 16-jarige verheugt zich al dagen op de ontmoeting met haar favoriete arts en ze wordt niet teleurgesteld. Met een rode blos en een glimlach van oor tot oor neemt hij haar bos bloemen aan. Net zoals een jaar geleden toen ze hem bij haar laatste consult een 'superdoktermok' gaf. Die prijkt nog altijd op zijn kamer.
,,Ik vind het contact met patiënten minstens zo leuk als opereren.'' Manons verhaal zit nog fris in zijn geheugen. Ook omdat zij indruk op hem maakte: ,,Twee weken na de operatie kwam ze al op de fiets naar het ziekenhuis, dat weet ik nog heel goed: zó knap!''
Warmte als het noodlot toeslaat
Twee hersenbloedingen in twee dagen tijd waren haar fataal geworden. Plotseling. 56 jaar oud. Tien dagen geleden verliet Edda Witsen de intensive care van het Haaglanden Medisch Centrum. Zonder haar zus Francisca. Niet te bevatten. Ze is er kapot van, leeft nog in een roes, maar één ding wist Witsen zeker: ze moest en zou dokter Pauline Klooster bedanken. En nu betreedt ze diezelfde noodlottige plek, met tranen, maar ook blij om de dokter weer te zien. Drie zoenen als de bloemen worden overhandigd. ,,Pauline heeft zoveel meer gedaan dan alleen voor mijn zus gezorgd. Ze was zo communicatief, legde alles uit, hoe vaak dat ook nodig was. Liet geen enkele twijfel bestaan over keuzes die werden gemaakt.'' Dokter Klooster moet even slikken. Het was meer dan medisch.
,,Ik was hier in eerste instantie alleen'', zegt Edda Witsen. ,,Maar zo voelde het niet. Ze gaf de juiste dosis menselijkheid, warmte. Met gepaste afstand. En ze nam bovendien allerlei geregel uit handen: zoals het contact zoeken met mijn moeder in de Verenigde Staten. ,,Dat hoort erbij hoor'', zegt ic-arts Klooster. ,,Maar ja, natuurlijk is het fijn als het wordt gewaardeerd.''
Zeker op een afdeling waar de emoties vaak hoog oplopen. ,,Als het slecht afloopt krijg je als dokter ook wel eens te horen dat je iemand hebt vermoord. Begrijpelijk, maar niet fijn natuurlijk.''
Witsen knikt na het afscheid nog even naar een blauwe deur: ,,Hierachter lag mijn zus...'' Tsja, misschien was dit bezoek een beetje te heftig zo kort na haar dood. ,,Maar ik ben ontzettend blij dat ik Pauline heb kunnen vertellen wat ze voor me heeft betekend.''
Door de Redactie AD: Foto: Catrinus van der Veen
Reactie plaatsen
Reacties